Jeszcze jeden, prawdziwy cud - Healer

Troche głupich tekstów już tutaj zamieściłem. Normalnie mam większe przerwy, a tutaj dwa z rzędu, ale to dlatego, że nie zawsze mi się chce logować, żeby tu coś dopisać, a sprawa jest starsza, z tego co wiem niespecjalnie było o tym u nas głośno. W zasadzie polski Internet nie dawał wyników za wielu, naczelna Fronda też przemilczała, bo i po co ludzi denerwować oraz siać zamęt w sercach wiernych owieczek i baranków. A może po prostu sama nie wiedziała, bo na Onecie nie napisali ;)

A więc była taka sprawa w Australii jakieś 4 lata temu (sam na to dopiero niedawno wpadłem) z pastorem Michael'em Guglielmucci'm, który muzycznie ewangelizował, poruszając pięknymi melodiami zatwardziałe serca, dająć świadectwa i sens życia młodym i starym, w rytmie gitary. Nie dość, że pięknie grał to jeszcze czytał "Biblię" jak z nut. Troche mnie to dziwi, że ktoś czytający codziennie taką książkę, nie zna jej na pamięć. Zakir Naik nauczył się jej i zagina chrześcijan, ale mniejsza o niego, to osobna historia ;). Posłuchajmy przeboju pastora Michael'a Guglielmucci'ego:

Ach, poruszające niczym sceny miłosne w filmach z (świetnej pamięci) Lesliem Nielsenem ;). Ok, nie będę się tutaj tanim dowcipkowaniem wyżywał, bo historia ma puentę, którą nie sposób przebić. Pastor nie dość, że pięknie czytał, pięknie śpiewał, to zapadł na nieuleczalną chorobę. I gdy wszystko wskazywało na to, że Pan wezwie go do siebie, jednak Pan zmienił swój wyrok (nie, wiem, Pan wie wszystko odrazu, więc tak musiało być, a nie, że nie mógł się zdecydować i najpierw tak zdecydował, a potem odwrotnie...) i Michael został uzdrowiony na chwałę Panu, i mógł dalej śpiewać chwaląc Pana i mógł czynić to jeszcze do końca świata albo życia, gdyby nie jeden szkopuł. Cała historia to pic na wodę.
krócej:

dłużej:

Guglielmucci całą historyjkę zmyślił. Rurka w nosie była źródłem wielu wzruszeń, szczególnie dla fanek w kraciastych, flanelowych koszulkach. Nie miało znaczenia, że była ona nieprawdziwa. Nie wiedzieli o tym nawet ponoć jego rodzice. Cóż w końcu ruszyło pastora aby wyznać się do całej mistyfikacji? Cóż, pewnie to Pan zadziałał swoimi nieprzewidywalnymi ścieżkami. Niewątpliwie. Ale niesmak pozostał.

Głębokość nawrócenia

Interesuje mnie religia wyłącznie od strony socjologicznej oraz psychologicznej, jej wpływ na ludzi ogólnie i indywidualne motywacje osób religijnych. Z własnej obserwacji zdążyłem wywnioskować, że sprawdza się w tym wypadku najlepiej stare przysłowie "krowa która dużo muczy mało mleka daje" - tak też jest w przypadku religizmu, szczególnie tego zaściankowego i wojującego, który zwykle grzmi, że się wszystko wali, albo, że się zaraz zawali, i że koniec świata jutro albo pojutrze i, że jak im nie przyznamy racji, to pójdziemy do piekła itp...
Traktuję to oczywiście raczej rozrywkowo, chociaż czasami bywa nieco uciążliwe i nużące. Dla rozrywki czasami też rzucam okiem na uznawane w skrajnie-prawicowo-religijmy półświatku pisemko Fronda, głównie aby się upewnić czy chłopaki dalej trzymają prosto sztandar, czy rączka nieco nie zdrętwiała albo wiatr nie powiewa i nie ma efektu. Terlikowski daje tu i ówdzie gościnne wystepy i można mieć nieszczęście natknąć się na niego w tym czy innym radiu, lub tej czy innej księgarni (niedawno próbował nieco rozśmieszyć koniec świata wg. Campinga, a niedawno coś słyszałem, że za cuda się zabrał). Ale mniejsza o niego.
Portalik Fronda działa i trzyma formułę tabloidalną popisując się mieszanką polityczno-aborcyjną z dodatkiem plotek ze życia biskupów i innych celebrytów zarazem próbując nieco pokolorować drętwość hardkorowego konserwatyzmu artykulikami do młodzieży, cośtam o hiphopie, reggae i innych rzeczach co młodzież lubi a nielubi ich Natanek, więc nie będę tu wymieniał.
Ja się na dzisiejszej muzyce dla dzieci i młodzieży nie znam, więc nie będę się wymądrzał, dość, że jakaś ponoć gwiazda hiphopu dała wywiad, który po łebkach przeglądnąłem, bo miał fajny i oryginalny tytuł. Podczas tej pobieżnej lustracji rzucił mi się okiem ciekawy fragment, w którym gwiazda podaje prosto z mostu powód dla którego z osoby "wątpiącej" momentalnie stała sie osobą wierzącą. W zasadzie zanim to przeczytałem, to zastanawiałem się cóż takiego może na młodego człowieka działać? Jakieś głębokie rozważania, przemyślenia, zdarzenia w życiu osobistym, wewnętrzna potrzeba? Pewnie to wszystko po trochu mogło mieć tu miejsce i doprowadziło bohatera do zwrotnego punktu, który wyzwolił w nim eksplozję religijnej ekstazy. I cóż to było? Rekolekcje z udziałem szatana i wizyta Matki Bożej. Zacytuję:

Miałem wizję, objawiła mi się Matka Boża. Brałem też udział w rekolekcjach w Gdańsku na Morenie. Gościem wtedy był znany katolicki charyzmatyk Ojciec John Bashobora z Ugandy. Ma szczególne namaszczenie do walki ze złymi duchami i odprawianiem egzorcyzmów. Naprawdę szczególne namaszczenie. I zobaczyłem to na własne oczy. Ci, którzy byli opętani padli bezwładnie na ziemię na widok Najświętszego Sakramentu. Widziałem wojnę Dobra ze Złem. To co się działo wtedy w Kościele to była miazga. Byłem jak Św. Tomasz, zobaczyłem, dostałem dowód, cios w twarz.. „Jak teraz nie uwierzysz to jesteś hipokrytą” – zreflektowałem się. Przez pierwszą godzinę nawrócenia zadawałem sobie pytanie: jak ja innym wytłumaczę to co widziałem? Teraz mówię ludziom - idźcie na rekolekcję, zobaczycie i uwierzycie. To pewne. A pamiętać też należy o błogosławionych, którzy nie widzieli a uwierzyli…

 Może spotkanie senne pozostawię bez komentarza, bo mnie zaciekawił bardziej namacalny obrazek: opętani padali na ziemię - gdzieś ja to widziałem, tylko gdzie?

hmmm...




 prawie ;)


Coś takiego widział nasz bohater?

Naprawdę fajna sztuczka, szatan pokonany jednym wprawnym pchnięciem. Jak na załączonym obrazku i docytowanym cytacie, to naprawdę działa - i jest za darmo. Logika na bok.

A poważniej - jest to dla mnie szokujące, że ktoś może dawać się nabierać na tego rodzaju płytkie sztuczki. Spotkałem się już z rekomendacjami "musisz to zobaczyć" i próbami używania takich filmików jako argumentami w dyskusji na temat zasadności religijnych przekonań. Mój sceptycyzm i brak uznania tego zjawiska za niezbity argument był raczej przyjmowany ze zdziwieniem. Bo cóż może słowo przeciwko prawdziwie przekonanemu magicznymi odczynami, których ktoś był świadkiem? Niewiele niestety.

W takiej chwili może poratować jedynie James Randi oraz Derren Brown. Dlaczego wspomniałem tego pierwszego, ci co mają wiedzieć wiedzą, ci co niewiedzą, niech się doedukują np.: na wikipedii ;). Ale ten drugi ma coś na sumieniu, szczególnie, że siedzi w interesie magicznym i "nie takie sztuczki robi", a ostatnio zabrał się właśnie za takie. Wydłużyć za krótką nóżkę? Usunąć ból pleców? Z szatanem też pewnie jakoś dałby radę. "Miracles for Sale" więc "Cudy* na sprzedaż" (*-wiem, "cuda" lepiej leżą, ale jestem przekorny ;P)

 Trailer:




Chciałem też podłączyć pewien fragment programu Derrena o tytule "Messiah" gdzie wodził na nos wróżki, "media" (jak odmienić "medium"?), zimnoczytaczy i innych szarlatanów. Trik z przewracaniem ludzi znajduje się pod koniec pierwszej połowy tego filmu.


Tak więc, w pewnym sensie dla nawróconego, dającego świadectwo, rapera to nie wiem czy robi różnice... ale właściwie dlaczego by takie drobnostki miały by mieć wpływ na czyjąć, silnie podpartą wewnętrznie i spójną wiarę? :> Jak to się mówi: nadzwyczajne twierdzenia wymagają nadzwyczajnych dowodów. Czy w świecie nawróceń, "głębokie" nawrócenia wymagają "głębokiego odczarowania"? Nieeee.... to byłoby zbyt logiczne ;). A może odwrotnie?

Humanistyczny Islam

Większość religii (czyli prawie dwie ;) leczy swoje nieskrywane i uzasadnione kompleksy o własnej irracjonalności i bezzasadności podczepiając się pod humanizm, niby-naukowość, logikę, racjonalizm i inne przymioty których jawnie im brakuje. Zwykle pozostaje to w warstwie retorycznej wysławianej podczas debat wielkokrotnie w frazie "więc logicznie rzecz biorąc <ktośtam> musi" (za <ktośtam> podstawiamy oponenta stojącego na przeciwko, lub wyimaginowanego "polemistę", "ateistę", "chórzystę" itp.) lub wariację w jej okolicy i różnych odmianach. Humanizm i argumenty rzeczowe wylewają się strumieniami, dalekie są od wszelakich skoków wiary, logik błednego koła, ekwiwokacyjek i innych błędzików logiki. I wcale nie zamierzam tutaj polezmizować, bo po co powtarzać w kółko te same slogany. W każdej debacie większość argumentów została już dawno wypowiedziana, ich rozgrywanie to raczej sztuka oracyjna, przedstawienie dla przybyłych. Ale czasem można zobaczyć coś ciekawego co ucieka obrzeżami.

Otóż oglądająć rozmowę pomiędzy dwoma panami zza mównic zaciekawiło mnie pewne zjawisko w końcowej części. Kiedy doszło do zadawania pytań od publiczności, pytania zadawały zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Gdy pytania zadają mężczyźni widzimy oczywiście mężczyzn, ciekawe natomiast jest to, że kiedy pytania zadają kobiety (co łatwo poznać choćby po głosie) widzimy... też mężczyzn. Czy może mi ktoś objaśnić jakaż to za koincydencja?




pytania zaczynają się po 1h 36 minutach. Jeśli ktoś chce obejrzeć całość to można, chociaż nie ma tam wielkich fajerwerków, a argumentacja jest przewidywalna, można powiedzieć. Jeśli ktoś wypatrzy kobietę to proszę mnie poprawić, bo mogłem rzecz jasna przeoczyć.